کارگردان "چه ‌کسی امیر را کشت؟" گفت: این فیلم را برای کسانی ساختم که می‌خواهند به خودشان فرصتی دهند و اگر با این فیلم حرکت کنند، حتما بارها و بار‌ها می‌خندند و لذت می‌برند. بعد هم که بیرون می‌آیند ممکن است ادامه‌ فیلم را در خودشان ببینند.

مهدی کرم‌پور در ادامه‌ی گفت‌و گو با خبرنگار هنری ایسنا تاکید کرد: "چه کسی امیر را کشت" فقط برای سرگرمی نیست و اگر تماشاگری برای سرگرمی به سینما می‌آید، خواهش می‌کنم فیلم‌ ما را انتخاب نکند.

مهدی کرم پور علاقه‌مند است؛ قالب‌های مختلف را برای گویش قصه و منظوری که تم مرکزی داستان را شامل می‌شود انتخاب کند.

وی گفت: "چه کسی امیر را کشت؟" بیشتر درباره یک پرده پوشی و عدم صداقت است که این روز‌ها زیاد در جامعه دیده می‌شود، این فیلم هم چون معترف به این عدم صداقت، پرده پوشی‌ها و فریب‌کاری‌ها است لازم بود تا ساختارش صریح باشد و برهمین اساس تکنیک استفاده شده درآن، از همین خاستگاه می‌آید.

وی همچنین استفاده از بازیگران حرفه‌ای را در این فیلم مربوط به اهمیتی دانست که به بازیگری در فیلمهایش می‌دهد.

کرم‌پور در ادامه تاکید می‌کند: برای این فیلم نیز به اندازه کار قبلی‌ام به بازیگران حرفه‌ای احتیاج داشتم که بتوانند دیالوگ‌ها را به خوبی بیان و تحلیل کنند و حتی در کمترین حد آن را حفظ کنند.

کرم‌پور ضمن اشاره به نوع کار گفت: تک بازی کردن با دوربین کار بسیار مشکلی است و بازیگر باید از پس آن برآید و فکر می‌کردم احتیاج به بزرگترین بازیگران دنیا دارم تا وقتی در نماهای تک با دوربین کار می‌کنند بازی خوبشان دیده شود و خوشبختانه در این فیلم این اتفاق افتاد.

وی با اشاره به چگونگی رسیدن به شخصیت‌های این فیلم گفت: ما در طول یک سال و نیم کار تحقیقاتی و نگارش فیلمنامه به 7 زبان و گویش مختلف با اصطلاحات و چارچوب‌های خاص آن رسیدیم. ما می‌خواستیم آدم‌ها مختلفی را نشان دهیم که با هم در ظاهر فرق می‌کنند. ولی در باطن یک نوع آدم هستند و یک نوع عملکرد و کار دارند و این روند خیلی پیچیده‌ است.

وی افزود: ما باید افردی را متناسب با تم و سوژه‌های رایج در جامعه پیدا می‌کردیم تا این زبان‌ها می‌توانست به تنوع بیشتر برای تماشاگر هم کمک کند و آزمونی باشد برای ما در جهت اینکه بتوانیم کندوکاوی درون واژه‌ها و اصطلاحات داشته باشیم و بخصوص زبان‌شناسی که این روز‌ها خیلی جدی نمی‌گیرند ولی یکی از علوم روز جهان است، را مطرح کنیم.

در ادامه کرم پور درباره ویژگی‌های فیلم سازی به شکل "چه کسی امیر را کشت" اظهار داشت: مطمئنا لوکیشن محدود‌تر و کار با یک بازیگر تک، می‌تواند تمرکز زیادی را برای یک کارگردان و بازیگر ایجاد کند اما عناصر جذاب و حتی کمکی را از کار می‌گیرد. وقتی کار در فضای استریزه ساخته شود برای جذاب‌تر شدن چاره‌ای نیست جزء اینکه زوایای دوربین را بهینه کنیم، ضمن اینکه کار بازیگر، صدا، دیالوگ، گریم، صحنه و هر چیز دیگری معنا پیدا می‌کند و هر حرکت بازیگر دیده می‌شود.

این کارگردان تصریح کرد: این کار از دور به نظر ساده می‌آید، ولی بسیار مشکل بود و فکر می‌کنم تمام بازیگران اذعان داشته باشند که بازی کردن در این فیلم جزو سخت ترین کارهایشان بوده است.

کرم پور همچنین برخورد مردم را بسیار واکنش‌برانگیز در مقابل این فیلم برشمرد و گفت: تماشاگران ما با دیدن سریال‌های تلویزیونی و فیلم‌های دیگر دچار یک رخوت و ساده‌نگری می‌شوند و در این فیلم حالا تماشاگر با یک تجربه متفاوت مواجه می‌شود. به همین دلیل ما به تماشاگران توصیه کردیم اگر برای وقت پرکردن به سینما می‌آیند، این فیلم را نبیند اما اگر می‌خواهد کاری متفاوت و جدی در سینمای ایران ببیند حتما به دیدن فیلم ما بیایند.

وی تاکید کرد: خوشبختانه ما اصلا برخورد وسط و میانه‌ای با این فیلم نداشتیم تماشاگران یا بسیار بدشان می‌آید و یا بسیار خوششان آمده است.

این کارگردان در ادامه گفتگو با ایسنا اظهار داشت: ما عادت کرده‌ایم از صبح بلند شویم و زندگی بسته‌ای را داشته باشیم و تا موقعی که می‌خوابیم مدام در دایره بسته خودمان دور بزنیم و در دنیایی که دوران بمباران اطلاعاتی است دچار روزمرگی شویم.

وی افزود: من به عنوان یک فیلم‌ساز سعی می‌کنم از یک دید تحلیلی‌تری دنیا را تعریف کنم و ممکن است، این دید همیشگی و روتین نباشد. ولی حتما دیدی است که ما نیاز داریم و لازم است گاهی اوقات خودمان از آن طرف ببینیم.

وی در پایان راجع به کار بعدی‌اش گفت: در حال نگارش و تحقیقات هستم و امیدوارم پیش تولیدش را بعد از ساخت مجموعه مستندم در روسیه آغاز کنم.